Ο Αλέξης Κωστάλας εξομολογείται:"Για πολλά χρόνια ντρεπόμουν για τη φωνή μου"!!

Η «εθνική φωνή της Ελλάδας», αφήνεται στο «Down Town Κύπρου» και στον Αντώνη Τσιπιανίτη,
να ξεδιπλώσει άγνωστες πτυχές της πολύ ενδιαφέρουσας ζωής του, της τόσο γεμάτης, ιδιαίτερης και πάντα συνυφασμένης με την ποιότητα των επιλογών που έχει κάνει στη διαδρομή του-ακόμη και αν αφορούν ένα μαζικό και εμπορικό τηλεοπτικό show. Το entertv.gr αλίευσε την ενδιαφέρουσα συνέντευξη και σας την παρουσιάζει.

«Αχ κύριε Κωστάλα μου, μην είστε τόσο βλοσυρός, σας φοβούνται τα παιδιά στο Dancing, σας τρέμουνε!», του λέει μια κυρία στο café της πλατείας Συντάγματος όπου συναντιόμαστε. «Είμαι εγώ βλοσυρός;», κάνει εκείνος απορημένος, σαν παιδί που το μάλωσαν, οπότε η κυρία συμπληρώνει: «Επειδή γνωρίζετε τόσο καλά το χορό…τις γνώσεις σας τρέμουνε». Τον αγκαλιάζει και τον φιλάει. Κι εκείνος κοκκινίζει ακόμη πιο πολύ…

-Η εικόνα που έχουμε για σας είναι πως έχετε ζήσει μια υπέροχη ζωή, γεμάτη ταξίδια, φιλίες με διάσημους καλλιτέχνες, παρουσίες στα πιο ξεχωριστά καλλιτεχνικά γεγονότα. Είναι πράγματι τόσο «ζαχαρωμένη» η ζωή σας;

-(Χαμογελάει) «Ζαχαρωμένο» δεν είναι τίποτα, όταν γεννιέσαι και μεγαλώνεις στην Ελλάδα! Όταν ήμουν παιδί, η ζωή μου-όπως και των περισσότερων Ελλήνων-ήταν πολύ δύσκολη. Γεννήθηκα λίγο μετά την κήρυξη του πολέμου και η φτώχεια ήταν κάτι το απίστευτο. Ευτυχώς, μεγάλωσα μέσα σε πολλή αγάπη από την μητέρα μου και τους συγγενείς της. Η περιοχή που μέναμε, τα άνω Πετράλωνα, ήταν μια εργατική γειτονιά, προλεταριάτο στα όρια του λούμπεν. Παρόλα αυτά έμεναν αρκετοί καλλιτέχνες εκεί κοντά-η τραγουδίστρια Δανάη, ο Σίμων Καρρράς, ένας από τους μεγάλους ερευνητές της παραδοσιακής μουσικής, ο Πέτρος Επιτροπάκης, διάσημος τενόρος της Λυρικής Σκηνής. Όλα συνυπήρχαν σε αυτή την περιοχή. Όταν τελείωσε ο Εμφύλιος, θυμάμαι να ξεθάβουν τους νεκρούς που είχαν θάψει πρόχειρα σε ένα μαζικό τάφο στον περίβολο της εκκλησίας και να πετάνε τα πτώματα σε ένα φορτηγό για να πάνε να τα θάψουν αλλού. Έχω ζήσει πολλές τέτοιες σκηνές. Δεν έφυγα ποτέ από αυτή την περιοχή. Και τώρα εκεί ζω.

-Γιατί;

-Γιατί εκεί είναι όλες οι μνήμες μου. Θα έπρεπε δηλαδή να μένω σε μια αριστοκρατική συνοικία, επειδή είμαι γνωστός από την τηλεόραση; Δεν θα σήμαινε τίποτα για μένα μια τέτοια περιοχή. Στα άνω Πετράλωνα μένω ακόμα στο σπίτι της μητέρας μου, είναι ο πιο πολύτιμος χώρος για μένα. Είναι το σπίτι μου. Το πραγματικό, μοναδικό μου σπίτι.

-Όταν πήγατε Αμερική για σπουδές, μπήκατε ποτέ στον πειρασμό να μείνετε μόνιμα εκεί;

-Όχι, ποτέ. Παρόλο που πέρασα μαγικά στα φοιτητικά μου χρόνια, μου έλειπε η Ελλάδα πάρα πολύ.

-Πότε καταλάβατε ότι ανεξαρτήτως σπουδών, ήσασταν προικισμένος με μια φωνή που από μόνη της μπορούσε όχι μόνο να σας δώσει δουλειά αλλά και να σας καθιερώσει;

-Δεν ξέρω κατά πόσο γίνομαι πιστευτός, αλλά εγώ αυτό ποτέ δεν το κατάλαβα. Πάντα πίστευα ότι έχω άσχημη φωνή. Η φωνή μου ήταν μπάσα από πολύ νωρίς, από παιδί, και καθώς μιλούσα φαλτσάριζε. Η γειτόνισσά μας, η τραγουδίστρια Δανάη, με είχε αποκαλέσει φάλτσο. Αυτό με είχε πληγώσει πολύ διότι και οι δύο γονείς μου ήταν εξαιρετικά ωραίοι και είχαν πανέμορφη φωνή. Εγώ δεν πήρα την ομορφιά τους, ήμουν η κακή έκδοση, και ήλπιζα πως τουλάχιστον θα έπαιρνα τη φωνή τους-ήταν λοιπόν ένα πλήγμα να διαπιστώνω πως ούτε αυτό είχα πάρει. Να σκεφθείτε, όταν έκανα την προσευχή μου, δεν ζητούσα από το Θεό τίποτε άλλο παρά μόνο να μου δώσει ωραία φωνή.

-Μα, σας την έδωσε! Για την ακρίβεια, σας την είχε ήδη δώσει…

Εγώ ποτέ δεν το πίστεψα. Για πολλά χρόνια ντρεπόμουν για τη φωνή μου. Ακόμα και τώρα όταν μου λένε πόσο τους αρέσει, η πρώτη μου σκέψη είναι «πλάκα μου κάνουν;».

-Λύστε μου μια απορία: Όταν περιγράφετε ένα καλλιτεχνικό γεγονός, το κάνετε σαν να είστε βαθύς γνώστης του θέματος. Το καλλιτεχνικό πατινάζ, για παράδειγμα, με τα τόλουπ και τα άξελ που από τις περιγραφές σας τα μάθαμε όλοι, πως το γνωρίζετε;

-Έχω κάνει ο ίδιος πατινάζ στην Αμερική, στο Πανεπιστήμιο. Και μπαλέτο έχω κάνει. Παρακολουθούσα μαθήματα-όχι ως χορευτής μέλος του μπαλλέτου-στο μπαλλέτο της Βοστώνης. Έχω επίσης παρακολουθήσει άπειρες ώρες τις πρόβες του Νουρέγιεφ.

-Του Νουρέγιεφ! Πως τα καταφέρατε να σας το επιτρέψει;

-Όταν προσπαθείς, φτάνεις κάπου. Όταν δεν προσπαθείς, δεν φτάνεις πουθενά.Τον Νουρέγιεφ τον γνώρισα με το «έτσι θέλω», με θράσος κανονικό. Είχα παρακολουθήσει μια εκπληκτική παράσταση που είχε δώσει στη Βοστώνη και ήθελα να πάω στα παρασκήνια να τον γνωρίσω από κοντά και να του μιλήσω. Επειδή είχε αυτομολήσει σχετικά πρόσφατα από την τότε Σοβιετική Ένωση, η αστυνομία για να τον προστατεύσει δεν άφηνε κανέναν να τον πλησιάσει. Εγώ τότε ήμουν πολύ νέος, κι επειδή έκανα ενόργανη και μπαλέτο, έμοιαζα με χορευτή. Επιπλέον, επειδή τότε είχα εξεταστική στο πανεπιστήμιο, είχα πάντα μαζί μου το σάκο με τα βιβλία μου. Φαινόμουν, λοιπόν, σαν χορευτής που κουβαλούσε μαζί του το σάκο με τα ρούχα του. Να προσθέσω ότι μιλούσα και ρώσικα-τα είχα μάθει στο πανεπιστήμιο. Ανοίγω, λοιπόν, την πόρτα των παρασκηνίων με «αέρα», λέω με ύφος στο θυρωρό δυο λόγια στα ρώσικα κι εκείνος τα χάνει, θεωρεί ότι είμαι κάποιος χορευτής γνωστός του Νουρέγιεφ και με αφήνει να περάσω. Και πήγα και του μίλησα. Και την επόμενη μέρα πήγα και τον ξαναείδα στο ξενοδοχείο του. Του πήγα κι ένα δώρο, κάτι από την Ελλάδα.

-Γίνατε φίλοι με τον Νουρέγιεφ;

-Φίλοι…Αυτή η λέξη σημαίνει πολλά. Όταν κάποιος πεθάνει, όλοι λένε ότι ήταν φίλοι του. Όχι, δεν τον έχω ζήσει όπως τον έζησε η Ροζίτα Σώκου. Η Ροζίτα ήταν πράγματι φίλη του. Εγώ τον είχα γνωρίσει. Ήμουν γνωστός του.

-Στα προσωπικά θέματα, είχατε το ίδιο θάρρος και αποφασιστικότητα που είχατε στα επαγγελματικά; Ή σας φόβιζε και σας αναχαίτιζε η πιθανότητα της απόρριψης;

-Θεωρώ την απόρριψη πολύ φυσιολογικό πράγμα. Όπως και στη δουλειά μου θεωρώ πολύ φυσικό σε κάποιους να αρέσω και σε κάποιους να μην αρέσω. Το να μην αρέσω, λοιπόν, σε κάποιο πρόσωπο που μου αρέσει είναι πολύ φυσικό. Θα στεναχωρηθώ λίγες μέρες και μετά θα μου περάσει. Έτσι κι αλλιώς όμως δεν προσπαθώ πολύ, διότι πολύ απλά αν μου αρέσει ένα πρόσωπο και του αρέσω κι εγώ θα φανεί. Αν δεν του αρέσω, δεν υπάρχει κανένας λόγος να προσπαθήσω να ξεπεράσω την άρνηση. Δεν προσπαθώ δηλαδή να «κατακτήσω». Δεν μου αρέσει η έννοια «κατάκτηση».

-Ας πούμε κάτι και για το Dancing…Μας κάνει πολύ καλή παρέα κάθε Κυριακή βράδυ.

-Είναι όλα άψογα οργανωμένα. Όλοι οι συντελεστές είναι εξαιρετικοί επαγγελματίες, εννοώ ακόμα και τους ανθρώπους που μας μακιγιάρουν. Γενικά, αυτό που έχω να πω είναι πως την ποιότητα και το ήθος ή τα έχεις ή δεν τα έχεις. Ούτε τα χάνεις επειδή συμμετέχεις σε μια εκπομπή, ούτε τα αποκτάς πάλι από τη συμμετοχή σε μια εκπομπή.



entertv.gr