Ονόμασε «Rebetiko Gymnastas» το CD του, το οποίο κυκλοφόρησε σε Ιταλία και Ελλάδα, επειδή το θεωρεί «γύμνασμα στο ρεμπέτικο». Και το εννοεί.
Δεν είναι δική του μουσική, δεν την κουβαλάει στο DNA του, δίνει όμως βάση στις «μοιραίες συναντήσεις». Δεν τις αφήνει να πάνε στον βρόντο.
Τραγουδιστής, τραγουδοποιός και περφόρμερ, ο Βινίσιο Καποσέλα - αξιοσέβαστη υπογραφή της σύγχρονης ιταλικής τραγουδοποιίας και ένα από τα αγαπημένα ονόματα των τσαρτς της world σκηνής - αφιέρωσε τη νέα του δουλειά στο δικό μας ρεμπέτικο «κλέβοντας» τον ήχο, το ύφος αλλά και συγκεκριμένα ρεμπέτικα, τα οποία όμως απέδωσε στα ιταλικά.
Το CD ηχογραφήθηκε με έλληνες μουσικούς (ο Μανώλης Πάππος στο μπουζούκι) και με τρόπο αναλογικό, για να αποφύγει τον σκληρό ψηφιακό ήχο και να παραγάγει «το συναίσθημα μιας παλιάς ηχογράφησης». Τη «Φραγκοσυριανή» π.χ. την ακούμε ως «Contrato Per Karelias» («Συμβόλαιο με τα Καρέλια»), η «Μισιρλού» διατηρεί την αυθεντικότητά της με τη φωνή της Καίτης Ντάλη, ενώ χασάπικα, καρσιλαμάδες, ταξίμια, μπολέρο πλημμυρίζουν το δωμάτιο, όλα με σεβντά ιταλικό.
Ανάμεσά τους και η γνωστή επιτυχία του Καποσέλα «Scivola Vai Via» αλλά σε εκδοχή ζεϊμπέκικου, με το μπουζούκι να «κεντάει» και τη βραχνάδα του Καποσέλα να λέει (στο φινάλε): «Δίνε του, όσο είναι νωρίς φύγε από μένα, δίνε του...».
Την πρώτη «πρόβα» του στα «Γυμνάσματα ρεμπέτικου» την είδαμε λάιβ στο Ηρώδειο, στο αφιέρωμα - κατά Λίνα Νικολακοπούλου - στον Μάρκο Βαμβακάρη και η υποδοχή ήταν εξαιρετικά θερμή. Θερμό και το χειροκρότημα όταν ένα σφάλμα στα ελληνικά του (που έγινε επίτηδες) μετέτρεψε σε «ΔΝΤ όσο είναι νωρίς, φύγε από μένα» το «δίνε του, φύγε από μένα». Κίνηση που έδειξε στο κοινό του Ηρωδείου ότι ο περίεργος κύριος με το ύφος παλαιού ρεμπέτη δεν είναι απλός τουρίστας στην ελληνική πραγματικότητα.
«Είναι μια μουσική» είπε στα «ΝΕΑ», «που δεν θα έφτανε ποτέ σε μένα μέσα από τα μίντια. Ετυχε να πέσω πάνω της το 1998. Βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη εκείνα τα χρόνια, ρώτησα πού μπορώ να ακούσω καλή ελληνική μουσική και με πήγαν σε ένα μαγαζί όπου έπαιζαν ρεμπέτικα. Και αυτό ήταν. Κάτι σαν μοιραία συνάντηση. Αμέσως αισθάνθηκα ότι αυτό το τραγούδι ανήκε εκεί. Ηταν κομμάτι του ευρύτερου σκηνικού της πόλης. Ενας αληθινός ήχος, ένα συναίσθημα που ερχόταν από παλιά. Οταν μου μετέφρασαν και τους στίχους (καλή του ώρα του φίλου μου, του Σάκη), είπα ότι είναι για τους επαναστατημένους χωρίς την επανάσταση. Τραγούδια της παρέας που όμως τα χορεύεις μόνος σου. Επειτα άρχισα να ψάχνω περισσότερο...».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου